Door Sandro Neumann
26/07/2011
The Beaver
De bever kiest het hazenpad
Het zal niet de origineelste manier zijn om een review te openen, maar je kunt er niet omheen een vergelijking te trekken tussen Walter Black, het personage dat Mel Gibson speelt, en Mel Gibson zelf. Beiden proberen weer terug in de maatschappij te keren en normaal te functioneren met een normaal leven. Uiteraard, de manier waarop ze in de situatie terecht zijn gekomen, de situatie zelf en hoe ze daarmee om (kunnen) gaan verschilt behoorlijk. Maar toch levert dat een extra dimensie op om naar deze film te kijken. De regisseur Jodie Foster, die de vrouw van Gibsons karakter in de film speelt, zal dan ook met gemengde gevoelens naar de perikelen uit Gibsons privéleven hebben gekeken: het kan haar film zowel maken als breken. Uiteraard is het veel belangrijker of de kern van het verhaal goed overkomt.
De film maakte tijdens de productie en de promotie vaak een indruk van een serieuze film met dito thematiek, maar met een luchtige, grappige ondertoon. Een beetje vergelijkbaar met Reitmans Up in the Air en in mindere mate Juno. Al gauw blijkt echter dat er veel meer pijn en ongemak in deze film steekt dan verwacht. Er zit wel humor in, maar die is enkel sporadisch aanwezig en meer dan een lichte grijns of een enkele grinik zit er niet in. Zeker de tweede helft wordt het een behoorlijk duistere, grimmige film over een man die totaal de weg kwijt is, alles heeft geprobeerd en naar extreme methoden grijpt om iets van zijn oude leven terug te krijgen. Daar komt dus de bever uit de titel om de hoek kijken, die hij als handschoen altijd bij zich houdt en die voortaan het woord voor hem doet. Zijn vrouw is blij dat hij hiervan opfleurt, maar je kunt duidelijk haar pijn voelen. De mans relatie met zijn zoon, die al niet al te best was, wordt er echter alleen maar moeizamer door.
De verhaallijn rond Walter moet vaak plaats maken voor die rond zijn zoon, die tevens emotioneel beschadigd is, en diens relatie met een meisje op school. De film lijkt hiermee een soort van parallel te willen trekken tussen de pijn van de zoon en die van de vader. Maar echt duidelijk wordt dat nooit. Dat is eigenlijk het grootste manco van de film: er zit geen duidelijkheid in en, belangrijker, geen richting. Nu zijn er genoeg goede films die over de dagelijkse beslommeringen gaan waar je ook niet het idee hebt een bepaalde richting op te gaan of door hebt waar het over gaat. Maar die films betrekken je bij de handeling, ze verrassen, ze hebben spanning. En op het eind laat het je met een gevoel achter waar je iets mee kunt. Dit alles ontbreekt bij The Beaver.
De film loopt een automatische formule af, wil inspelen op makkelijke emoties en qua plotlijnen en karakters komt uiteindelijk niets echt uit de verf. Er had in het concept van The Beaver een bijzonder mooie film rond ‘jezelf weer vinden’ gezeten. Maar de film kiest de makkelijke weg met de standaard plotontwikkelingen die door de acteerprestaties nog wel voor enige ontroering kunnen zorgen maar die in feite weinig voorstellen omdat een goede opbouw totaal ontbreekt. Het einde doet ons uiteindelijk weinig, ondanks alle filmische trucs die gebruikt worden om toch nog enige emotie te doen oproepen. Het is een mix van een duistere plot en geforceerde dramatiek die niet werkt, waardoor je er zelfs een beetje naar van wordt. Het zijn de acteerprestaties die de film nog een beetje redden. En Mel Gibson? De man heeft veel over zich heen gekregen, maar hij heeft als acteur een kracht die maar weinig mensen evenaren.
