Door Ronald Rijntjes

En dat niet alleen, want al haar vertrouwde dingen en rituelen die ze dagelijks heeft met haar zoon lopen ook niet meer zoals het was. Waarbij de Vietnamese familie die pal boven haar woont ook niet meer binnen de afgesproken tijd piano speelt. En hij komt op een dag thuis met een Poolse vriendin Daniela (Karolina Gruszka). Ze heeft zelf een hekel aan allochtonen. Nu zal ze alles op alles zetten om deze relatie te laten ontploffen. Gelukkig krijgt ze nog steun en toeverlaat van Johanna Einarsdottir (Halldora Geirhardsdottir), haar bovenbuurvrouw. Een vrolijke tante.

 

Dit verhaal geeft weer wat een vrouw op leeftijd die eigenlijk geen liefde meer voelt, alleen voor haar planten, dagelijks doorstaat. Actrice Sigrun Edda Bjornsdottir speelt dit met heel veel aandacht en realisme. Ze heeft alle typetjes in zich en zoekt graag de grenzen op. Je krijgt echt medelijden met acteur Eypor Gunnlaugsson die haar zoon speelt. De twee zorgen voor vlijmscherpe dialogen en lichaamstaal. Als kijker weet je in het begin even niet waar je naar zit te kijken en wat de makers willen vertellen. Maar naarmate het verhaal vordert zie je steeds meer van de personages.

 

Deze film laat echt het sociale isolement van een individu zien en het systeem dat omzeilt kan worden zien. Hoe mensen hun bloedeigen kinderen zich voor hun kar spannen en dat niet zien. En dat wordt dan in het verhaal nog eens even uitvergroot. Dat is erg goed gelukt. Het grijpt je als kijker en je krijgt medelijden met de hoofdpersonages. Zowel met de moeder als de zoon. Zij omdat ze uit het isolement moet komen en haar zoon moet loslaten en hij die juist voor zichzelf moet opkomen en zijn moeder moet loslaten. 

 

Het is een thema dat bij elke familie wel speelt. De sfeer van de film is perfect, waarbij je de negatieve sfeer echt voelt. En het opwaartse leven van Johan het tegenovergestelde is. Een verhaal dat zeker vertelt moet worden. Ga deze film zien zodra de bioscopen weer open zijn.