Door E. Frog

Oh brother, how the mighty have fallen… Met titels als Giallo, The Ward, My Soul to Take, Diary en Survival of the Dead, is het bewijs onweerlegbaar. Een of ander oud mannetjes virus zorgt er voor dat de grote horrorregisseurs van mijn tijd niet meer in staat zijn om met iets degelijks tevoorschijn te komen, laat staan een nieuwe klassieker. In het geval van The Hole is het zelfs zo erg dat ik me afvraag of het werkelijk Joe Dante achter de camera is. Net als John Landis heeft Dante ook naam gemaakt in andere genres, maar met Pirhana en The Howling op zijn palmares mag hij gerust tot de crème de la crème van de horror gerekend worden. Of liever gezegd, mocht, want wat hij hier durft afleveren deed me bijna m’n Dorito’s naar het scherm gooien.

 

Doet niet alleen de titel, maar ook het verhaal je denken aan Tibor Takaçs superlollige The Gate, dan ben je niet de enige. Het verhaal is zo gelijkend dat ik vermoed dat dit ooit begonnen is als een remake. Een gat in de tuin is er nu eentje in de kelder geworden, 2 vrienden en een zusje zijn plots 2 broertjes en een buurmeisje, maar er komen nog steeds nare verrassingen naar boven gekropen en de kinderen hun grootste angsten worden net als in The Gate werkelijkheid. Trouwens, Takaçs zijn film had de betere special effects en die stamt reeds uit 1987.

Verder is The Hole is net als zijn trailer. Ongefocust, niet in het minst spannend en met een zeer groot gevoel van déjà vu. Daarbovenop mist de film de trademark Dante humor, de zorgvuldig opgebouwde spanning, de sympathieke personages met een hoekje af en last but not least, de typische suburb paranoia. Kortom, The Hole is na dat lange, lange wachten, een zware teleurstelling.

Omdat we dus wel kunnen concluderen dat de oude garde enkel nog goed is als Soylent Green, hoop ik dat Ti West zijn eigenzinnigheid behoudt, Chris Smith zo origineel blijft en Alexandre Aja steeds voor een R-rating zal mikken. Van de oude rotten moeten we het in ieder geval niet meer verwachten. Maar misschien kan de disc nog een beetje goed maken…

 

 

Moeilijk om uit te kiezen in een horror die nooit echt spannend wordt. Laten we het maar houden op het moment dat klein broertje Lucas op een luchtmatras alleen in het water ligt en plots de belletjes van de griezelige clown rondom hem hoort. 

 

Wow! Na Death Trance en Flying Daggers is dit zowat de slechtste reclame voor Blu-ray dat ik me kan voorstellen. Het beeld is relatief scherp, maar zit vol banding, noise, heeft een zeer wisselende zwartwaarde en is qua kleur zodanig geboost dat het soms lijkt alsof  je naar Dick Tracy aan het kijken bent. Op een klein scherm valt het nog mee, maar eens je over de 40 inch zit, laat staan projectorsize, is dit bedroevend. Sommige scénes tonen wat belofte, echter algemeen bekeken is dit een ondermaatse transfer.

 

Op het einde toch nog een kleine redding door de de DTS HD track. De soundtrack is niet perfect, zo zit het geluid van een effect niet altijd in de juiste speaker, maar in zijn geheel klinkt de mix zeer ruimtelijk en slaagt er toch in om de film een zekere sfeer mee te geven.