Door Geoffrey Robyn a.k.a Mad Eye

Rosemary, een laatstejaarsstudente, en haar vriend worden op de avond van het graduation dansfestijn brutaal afgeslacht. Noch van een motief, noch van de dader is er enig spoor. Omdat men deze gruwelijke daad niet zomaar kan vergeten wordt besloten om ter nagedachtenis van deze gebeurtenis geen dansavonden meer in te plannen. Dertig jaar na datum komt men terug op deze beslissing en zal men voor het eerst na lange tijd terug een dergelijk feest organiseren. Wanneer de studenten zich opmaken voor een gezellig avondje uit worden ze opnieuw geconfronteerd met het bloederige verleden.

The Prowler is ook wel gekend als Rosemary’s Killer en is bij velen onder ons een vergeten filmtitel. De film dateert dan ook al uit 1981, maar is ondanks zijn leeftijd een echt pareltje. Hij komt dan ook uit een gouden periode wat betreft de slasher movies. The Prowler heeft zeker vele sterke punten en behoort, wat mij betreft, tot één van de betere films van zijn generatie.

Maar laat me toe eerst even de mindere punten op een rijtje te zetten voor we naar de verschillende pluspunten van de film gaan kijken. Het verhaal is flinterdun. Wanneer de film begint zien we soldaten het oorlogsfront verlaten om terug naar huis te keren. We bevinden ons immers in het jaar 1945. Dit is een goeie zet want het laat ons voeling krijgen met het tijdsframe waarin we zitten en kan tellen als voorbereiding op de gebeurtenissen die daarna de revue zullen passeren. Tijdens de beelden zien we een ‘Dear John’ brief opduiken. Dit is een handgeschreven brief die door vrouwlief naar het front opgestuurd wordt om aan haar soldaat te laten weten dat hun relatie op een einde loopt. De Dear John die we hier te zien krijgen eindigt met: ik hoop dat we toch vrienden kunnen blijven, Rosemary.

Daarna maakt de film een kleine tijdsprong. We bevinden ons niet langer op het front, maar wel bij Rosemary. Ze heeft opnieuw de liefde gevonden, maar dan wel in de armen van een andere man. Op de achtergrond van deze scène zien we echter een gemaskerde soldaat uit het duister opduiken, die vervolgens zijn ‘gang’ gaat op het groepje jongeren. Tot hier heb ik eigenlijk geen enkel probleem met het geschreven verhaal. Maar vanaf hier, en dit is pas het begin van de film, maakt het plot een ommekeer. Logica en dieptegang zijn ver te zoeken en alles wordt in het teken gezet om ons, de kijker, op zo veel mogelijk kills te kunnen trakteren.

Gelukkig, en ook wel één van de grote pluspunten van deze film, is dat Tom Savini verantwoordelijk was voor de special effects. Savini is een genie in zijn vak en de bijhorende documentaire van tien minuten over de man die als bonus op de disc werd opgenomen is zeker een must see! Maar terug naar de film. Het is een waar genot om te zien hoe de dader bij zijn slachtoffers de keel oversnijdt. Velen zullen vermoedelijk denken: hoe kan je daar nu van genieten. Wel ja, het kan. Met een precieze handeling en een zagende beweging zien we hoe het mes in de keel van de prooien verdwijnt waarna het bloed mooi weg sijpelt langs het lemmet. Het is subliem en mooi in beeld gebracht. De manier waarop de kills op ons netvlies geprojecteerd worden is gerust van top kwaliteit te noemen. Er worden gedurende de 91 minuten duurtijd genoeg mensen afgeslacht om ons te blijven entertainen. De acteerprestaties liggen in dezelfde lijn als het verhaal. Maar je kan het de acteurs niet kwalijk nemen. Hun rollen en personages zijn namelijk slechts eendimensionaal geschreven en hier kunnen ze helaas weinig meer uit halen.

Zelf heb ik The Prowler kunnen bekijken via de geremasterde Blu-ray versie die ik als cadeautje had gekregen. Het beeld is hier en daar wat opgepoetst, maar kan zijn jaar van afkomst niet verbergen. Wat me wel opviel is dat het geluid afgespeeld kon worden via de 7.1 opstelling. Altijd leuk meegenomen, helaas is er van enige achterklank weinig tot niets merkbaar. Als extra’s op de schijf prijkt er audio commentaar van de producer en regisseur Joseph Zito die bijgestaan wordt door Tom Savini. Laatstgenoemde neemt ons eveneens mee in een tien minuten behind the scenes gore footage. Een aanrader. Ook de theatrical trailer kunnen we bekijken.

The Prowler is visueel zeker één van de betere slashers van zijn generatie en is daarom absoluut een aanbeveling waard.