Door E. Frog

Hoe bekwaam cast en crew ook is, hoe groot het budget ook mag zijn en hoe nobel de intenties en goed de pitch, opgaan tegen The Thing van Carpenter is altijd een op voorhand verloren strijd. Dit meesterwerk is niet voor niets veel mensen hun favoriete horrorfilm, inclusief de mijne. Als er dan een sequel, prequel, remake of reboot uitkomt -ik ben er nog steeds niet uit wat dit is- hoe moet je die dan in godsnaam eerlijk beoordelen? Om de film een kans te geven mag je geen direct vergelijk maken, maar je kan gewoon niet anders. De makers hebben namelijk getracht om zo dicht mogelijk tegen de feel van het origineel te komen dat vergelijken onvermijdelijk wordt. Dus laten we al snel tot de orde van de dag overgaan, dan doen we het snel en bijna pijnloos...

 

Het begin van de film is nog enigszins anders en best oké. Ik kreeg zelfs een zeker gevoel van verwachting en begon te twijfelen of de kritiek die de film al te slikken kreeg niet een beetje onterecht was. Maar voor dat je “Those crazy Swedes” kon zeggen, zaten we in het Noorse kamp en begon de film reeds terrein te verliezen. 

Originaliteit is hier de opvallendst ontbrekende schakel. Men heeft zo getracht om Carpenter te mimieken, dat het déjà vu gevoel soms wel heel erg weegt. Zo worden oa de ontdekking van de UFO, de smakelijke autopsie en de gruwelijke reveal tijdens de “proef” nog eens dunnetjes overgedaan. Er is trouwens niets in deze versie dat qua shock value maar enigzins in de buurt komt van de originele bloedproef- of reanimatiescène. Suspense en paranoia zijn hier ook amper te vinden omdat er wordt geopteerd voor een meer actiegerichte aanpak(al zullen sommige mensen dat wel weten te appreciëren). 


 

We hebben hier te maken met een vrij grote cast en hoewel de meeste iets uit hun personage willen halen is het maar al te duidelijk dat ze enkel in het verhaal geschreven zijn om te dienen als cannon fodder. Winstead en Edgerton daarentegen hebben meer om handen, maar missen dan weer het charisma van het duo McReady en Childs. Zodoende geef je geen zier om de personages, al kan dat ook komen door het feit dat je op voorhand weet dat ze de eindstreep niet halen. 

Ten slotte is er het gebrek aan logica. Zo maken de personages soms erg ongeloofwaardige beslissingen, zijn sommige tot bijna bovennatuurlijke daden in staat(de helicoptercrash) en geeft het wezen zijn identiteit meerdere malen prijs zonder enige goeie reden. 

 

Toch moet je deze 2011 update niet ongezien aan je laten voorbijgaan. Eerst en vooral is de film competent gemaakt en ten tweede is dit 90 minuten dikke fun. Dat laatste komt vooral door de vele fantastische transformaties die SFX-veteranen Tom Woodruff en Alec Gillis op ons loslaten. Al moet ik bekennen dat ik teleurgesteld was dat de prachtige old school effecten -ze zijn er echt wel, kijk maar naar special feature The Thing Evolves- in iedere scène schuilgingen onder een zware laag CGI. Maar het is, buiten één of 2 erreurs, wel erg indrukwekkende CGI. En zoals ik al zei zit er genoeg menselijk vlees in het kamp, klaar om uiteen gescheurd te worden. 

 

Door de “onbereikbaarheid” van Carpenter's film speelde Van Heijningen van in het begin met een handicap. Moest dit op zichzelf staan dan was de film veel beter ontvangen geweest en had je er voor mijn part zelfs een lookbolletje mogen bijvoegen, want The Thing 2011 is geen slechte film, alleen inspiratieloos en ondoordacht. Als je dus zin hebt in een monster jam no-brainer, deze Thing will do the trick.


 

 

Goeie extra's, al kunnen ze voor de echte fans slechts als een appetizer beschouwd worden. The Thing Evolves en Fire & Ice zijn het interessants, alleen te kort en niet echt diepgaand.

Deleted/Extended Scenes
Het Ding Evolueert
Vuur en ijs
Filmcommentaar met regisseur Van Heijningen en producer Eric Newman