Trance
De voorbereiden voor de spectaculaire openingsceremonie van de Olympische Spelen weerhield regisseur Danny Boyle er niet van om zijn nieuwste film Trance tussen te bedrijven door te filmen. Deze psychologische heist-thriller, waarin het wroeten in het brein met behulp van hypnose centraal staat, is ver verwijderd van de sensationele sportscermonie waarmee Boyle zijn ziel blootlegde onder het toeziend oog van de hele wereld. Maar één ding hebben zij gemeen: beide zijn voorzien van de onmiskenbare Boyle-stempel.
Veilingmeester Simon (James McAvoy) komt in aanraking met een groep criminelen die een schilderij stelen tijdens een kunstveiling geleid door Simon. De criminele baas, Franck (Vincent Cassel) laat Simon echter niet met rust aangezien hij het schilderij voor het laatst gezien heeft, maar door geheugenverlies kan hij zich niet meer herinneren waar hij het verborgen heeft. De hulp van hypnose therapeut Elizabeth Lamb (Rosario Dawson) wordt ingeroepen om dit kostbare probleem op te lossen. Zij hypnotiseert Simon in verschillende sessies en delft in het gedeelte van zijn geheugen dat hij zelf niet kan bereiken wanneer hij niet in een staat van trance is.
Alhoewel het vinden van het kunstwerk centraal staat in film, gaat het echter niet om het schilderij. Dit is enkel een gereedschapsmiddel om de interactie tussen Simon, Franck en Elizabeth te vertonen in een situatie waar emoties soms hoog oplopen. De vraag wie is er mentaal het sterkste is, wordt constant afgetast. De droomwereld van Simon waarin hij steeds op zoek gaat naar het schilderij geeft niet alleen inzicht in zijn psychologisch staat, maar ook in die van de twee andere centrale karakters. Franck blijkt niet een doorgeharde crimineel te zijn en met Elizabeth valt niet te spotten en dat wordt naarmate de film vordert duidelijk. Elizabeth kan haar eigen boontjes doppen en is tevens het sterkste en meest interessante karakter. Danny Boyle verklaarde dat dit de eerste keer is dat hij een wilskrachtige vrouw heeft geregisseerd en dat doet hij met succes, maar de meeste erkenning verdient Dawson. Zij speelt de rol van de kordate Elizabeth uitzonderlijk elegant en weet daarnaast een zekere mysterie te behouden. Cassel is overtuigend als de criminele baas en speelt het zonder te overdrijven, maar hij bevindt zich dan ook op bekend terrein en heeft al flink geoefend in de Mesrine films en Eastern Promises.
Visueel ziet de film er fantastisch uit. De samenwerking met cinematographer Anthony Dod Mantle blijkt wederom weer een success (27 Hours, Slumdog Millionaire). De trance-scenes zijn vooral in het begin van de film goed te onderscheiden door het gebruik van verschillende cameratechnieken en de verlichting. Naar mate de film vordert, lopen deze scenes steeds meer in elkaar over en blijft de vraag wat realiteit is pas echt hangen en is het open voor interpretatie. Dit is tevens het moment waar de film op zijn sterkst is, maar dit komt eigenlijk net iets te laat opgang. Pas dan begint de opbouw van de spanning en leer je de ware aarden van het centrale trio kennen.
Voor een film die verschillende genres door elkaar husselt en de grens tussen droom en werkelijkheid vervaagt, mist het enige diepgang in zowel de ontwikkeling van het verhaal als dat van de karakters.
Trance zal niet de filmgeschiedenis ingaan als één van Boyle’s beste films, maar is zeker de moeite waard en is bezegeld met de Boyle-stempel: visueel een lust voor het oog, getalenteerde acteurs en drama zijn gegarandeerd.
