Door E. Frog

Hij ontdekt op de schaduwzijde een gigantisch ruimteschip vol geavanceerde technologie, bestuurd door, nu dode robots. 43 jaar later vindt een Autobot team in Tsjernobyl, resten van een brandstofcel afkomstig uit een lang verloren gewaand schip, de Ark. Het had de toekomst van Cybertron aan boord alsook de Autobot leider Sentinel Prime. Uiteraard zijn ook de Decepticons op de hoogte en begint de strijd om de Ark zijn geheimen.

 

Met deel 3 uit de Transformers franchise gaat regisseur Michael Bay geen nieuwe zieltjes winnen. Het plot is nog steeds simpel en overkookt, de fetisj voor militarisme en gestroomlijnde auto’s is nog steeds in full force aanwezig en de humor is nog steeds niet fijnbesnaard. Maar, en dat is een grote maar, hij heeft wel naar zijn fans geluisterd na de zware kritiek op Revenge of the Fallen en de echt platte humor achterwege gelaten. Tevens heeft Bay zijn camera wat verder van de actie geplaatst(ietsjes) en is de rol van Sam’s ouders tot een minimum herleid, al hadden we er echt niet rouwig om geweest als ze volledig out of the picture waren.

Maar al ben je misschien geen grote fan van de Baymeister of uit de kluiten gewassen transformerende conservenblikken, Dark of the Moon is ook gewoon een dijk van een actiefilm die liefhebbers van spektakelcinema niet kunnen veroorloven te missen. Waarmee ik nog maar eens wil aanhalen dat niemand zo goed dingen opblaast als Michael Bay. Al heeft de man eerlijk gezegd op dat vlak nauwelijks concurrentie. In de jaren ’80, begin ’90 lag dat wel anders, maar met John McTiernan nog steeds van zijn melk door de veroordeling in het afluisterschandaal en James Cameron die het te druk heeft met het regisseren van blauwe poezen, moeten we het dus met Bay doen. Wat ik als home cinema junkie helemaal niet erg vind. 

 

 

De film heeft enkele actiescènes die qua schaal en SFX ongezien zijn, de nieuwe robots zijn origineel en ontzettend mooi gerealiseerd en er is dus gewerkt aan de gebreken. Is het dan allemaal sunshine & roses? Nee, Bay’s gebrek aan timing toont zich geregeld een heuse spelbreker. Zo zijn er scènes die voorbij zijn voordat we goed beseffen dat ze zijn begonnen, de Autobots hun eerste interventie bvb, anderen duren dan weer eindeloos. Getuige hiervan zijn de laatste 40 minuten van de film, 1 groot moneyshot waarbij nooit halt wordt gehouden om het publiek eventjes tot rust te laten komen. Ik ben de laatste om te zeggen dat ik niet geniet van Bay’s apocalyptische blikschade, maar dit is gewoon uitputtend. (De film duurt trouwens maar liefst een luttele 154 minuten! Dus voldoende Dorito’s en dip mee in de zetel)

 

Anyhoo, Bay zat beslist terug op de goeie weg en bij de eindtitels had ik reeds het gevoel van: ‘dit wil ik zo snel mogelijk opnieuw zien’. Het aaneenknopen van zowat alle losse eindjes uit de vorige delen en een zeker gevoel van “afsluiting”, maakt me extra benieuwd naar de net aangekondigde delen 4 en 5. Voorlopig zonder Michael “Big Badaboom” Bay.

Bay zijn stokpaardje, de verplichte snelwegachtervolging, is weer om van te smullen, maar wat hij hier doet met een instortend flatgebouw tart echt alle verbeelding. Buiten dat je best op het puntje van je stoel gaat zitten, verklap ik niets.

 

Ja, wat had je nu anders verwacht? Bay is net zoals in de vorige delen nog steeds geobsedeerd met de kleur oranje, maar laat deze stijlkeuze even buiten beschouwing en je kan niet anders dan toegeven dat Dark of the Moon er fantastisch uitziet. Heel 3dimensionaal beeld, zelfs in de meer CGI-heavy scènes, met diep zwart voor de nachtscènes en een altijd aanwezig sterk contrast. Er is ook enorm veel detail te bespeuren, zelfs tijdens de donkere en met een zware kleurenfilter onder handen genomen momenten, al kan je bij sommige opstellingen wel wat noise in de gezichten ontdekken als de contrastinstelling wat hoog staat. De echte kracht van de transfer krijg je in vol daglicht te zien en dan besef je pas hoe onwerkelijk knap Bay’s robotten wel niet zijn. Dan zou je willen dat hij zijn camera even lang over deze fotorealistische special effects laat glijden dan over Rosie Huntington- Whiteley’s body(de new and improved Megan Fox 2.0 versie)

 

Net als in de vorige delen worden we begroet door het Paramount logo met de vallende sterren en ondertussen weten we dat deze voorbijrazende hemellichaampjes ons reeds een voorproefje geven van de bijhorende soundmix. Het is een excellente manier om je in de stemming te krijgen en ook meteen het eerste moment dat DOTM je mond laat openvallen. Want hoewel 7.1 niet nieuw is, er zitten er wel een aantal in mijn collectie, is dit de eerste film die er echt gebruik van maakt. Onlangs had je nog Tron Legacy en Pirates 4, en hoewel die verrukkelijk klonken, verbleken ze tot stereo in vergelijk met de 7.1 Dolby TrueHD van Dark of the Moon. Dit zijn niet gewoon sound effects meer die af en toe de rearspeakers komen, je kan bijna zeggen dat een groot deel van de film zich nu ook werkelijk achteraan afspeelt. Onnodig te zeggen dat dit de ervaring er veel rijker op maakt. Vanzelfsprekend zijn de ontploffingen voelbaar tot in het hiernamaals, is de sturing van geluid perfect en is de dialoog ten alle tijden helder en verstaanbaar. Dit is de disc waar alle volgende zich aan zullen moeten spiegelen.