Un Amour de Jeunesse

Meanderende film die nog lang nazindert

Kortgeleden schreef ik op deze site over de film Le Prénom, een Franse komedie over een uit de hand lopend familiediner. Ik schreef dat de film vermoeiend is, omdat alles constant in eenzelfde versnelling staat, waarmee ik het een typische Franse komedie vind. Maar de Franse cinema kent ook een andere kant die in bijna alles tegenovergesteld is. Een voorbeeld van die andere kant is de film Un Amour de Jeunesse van Mia Hansen-Løve (Le Père de mes Enfants). Een film die, in tegenstelling tot Le Prénom, ademt en meandert. En nog lang nazindert.



De film vertelt het verhaal van Camille (Lola Créton) die als vijftienjarige dolverliefd is op de paar jaar oudere Sullivan (Sebastian Urzendowsky). Kalverliefde dus. Het soort liefde dat verzengt, dat zich in je kerft als de namen in een boombast. Meisje hartje jongen. Camille is ervan overtuigd dat hun liefde voor altijd is en dat ze niet zonder hem kan. Als Sullivan voor tien maanden op reis gaat naar Zuid-Amerika is ze dan ook ontroostbaar. Maar, zoals dat gaat, het leven wacht niet en Camille volgt schoorvoetend. Ze gaat architectuur studeren en krijgt een relatie met een van haar docenten, Lorenz (Magne-Håvard Brekke). Dan komt Sullivan terug in haar leven.
 
Het verhaal van Un Amour de Jeunesse wordt verteld in de details. De hoed die Sullivan voor Camille koopt, de speldjes die ze prikt in de kaart van Zuid-Amerika, de ansichtkaart op haar kamer. Belangrijke gebeurtenissen (de scheiding van Camille’s ouders, het begin van de relatie tussen Camille en Lorenz) worden bijna achteloos in de scènes verwerkt. De regie is onnadrukkelijk. Het is dan ook geen film die inslaat als een bom, maar eentje die onder je huid kruipt. Een belangrijke bijdrage daaraan levert Lola Créton, zeventien jaar tijdens de opnames, en een openbaring als Camille. Haar spel is zo naturel dat het bijna transparant is.
 
Wat mij betreft is het hart van de film een sequentie van een kwartier waarin Camille en Sullivan in een huis op het platteland doorbrengen in de zomer voor zijn vertrek. Ze zijn verliefd, ze hebben ruzie, zij is wispelturig zoals alleen een pubermeisje dat kan zijn, hij verlangt naar vrijheid zoals alleen een tegen volwassenheid aanschurkende jongen dat kan. En over de hele sequentie heen hangt een zweem van weemoed. Want wij, volwassen filmkijkers, weten hoe het af zal lopen. Dat het af zal lopen. En dat dan het besef komt dat Robert Long zo hartverscheurend mooi bezong in "Kalverliefde":

Je denkt “zo zal het nooit meer zijn
Zo zal het zeker nooit meer zijn”
Je weet zo zal het nooit meer zijn.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.