Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives

Dood en reïncarnatie

Bij veel films is het makkelijk, je vind ze goed of niet. Maar soms kom je een film tegen waar je niet direct je vinger op kan leggen. Een film waar je niet echt van geniet maar die je ook niet bepaald slecht kunt noemen. Soms kan een tweede kijkbeurt verandering brengen aan je eerste beleving en zie je een film in een ander daglicht. Misschien gebeurt dat ook wel met Apichatpong Weerasethakuls nieuwste kunststukje Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives.

Apichatpong Weerasethakul, internationaal ook wel Joe genoemd, is een regisseur die al een aantal gelauwerde films op zijn naam heeft staan en zijn laatste heeft in Cannes de prestigieuze Palme d'Or gewonnen. Dat schept verwachtingen. Oom Boonmee heeft een nierstoornis en tijdens de laatste dagen voor zijn dood bezoekt hij het platteland waar hij in zijn huis wordt verzorgd door familie. Als ze op een avond aan tafel zitten, verschijnt daar plotseling zijn overleden vrouw. Even later betreedt ook zijn overleden zoon het gezelschap die van top tot teen behaard is. Hij ziet er zo uit omdat hij gemeenschap heeft gehad met een aapgeest uit het bos. Deze bijzondere gebeurtenissen dienen zich aan zonder opsmuk. Er wordt laconiek gereageerd en de gesprekken gaan door alsof er niets vreemds aan de hand is. Leven en dood zijn natuurlijke verschijnselen waar je niet al te moeilijk over moet doen.

De film behandelt existentiële vraagstukken die hun grondslag hebben in het boeddhisme. Het verhaal wordt niet lineair verteld maar fragmentarisch, waarbij het gedeelte over de mismaakte prinses die een erotische ontmoeting heeft met een vis (ja u leest het goed), de meest opvallende is. Als kijker dien je zelf de puzzelstukjes bij elkaar te voegen om uit te maken welke gedeeltes van de film  nu over Boonmees vorige levens gaan. Of zijn het slechts verwijzingen naar Thaise folklore? Het gebrek aan houvast maakt het een taaie zit. Veel scènes beginnen en eindigen zonder dat ze, ogenschijnlijk, een connectie hebben met andere fragmenten. De beelden zijn veelal statisch en blijven erg lang aanhouden. Zo zat ik me bijvoorbeeld tijdens een tafereel, waarbij iemand onder de douche staat, af te vragen waarom dat shot zo lang duurde. Valt er een diepere betekenis te ontleden aan dit wastafereel? Veel scènes lijken echter te gaan over verandering; van verleden naar toekomst, van de levende wereld naar de geestenwereld en van het platteland naar de stad.

Met name door het moordend trage tempo waarbij er scènes voorbij komen die niet meteen te plaatsen zijn, is het een film die zowel zal aantrekken als afstoten. De personages in de film worden vertolkt door niet-professionele acteurs. Dat gebeurt erg sober en onopvallend waardoor geen van de personages uitblinkt. Het toneel is veelal Isaan, een prachtig natuurvol grensgebeid tussen Thailand en Laos. Dat levert prachtige plaatjes op die je doen verlangen naar serene rust. De vertelling waarin Boonmee  terugkijkt op zijn leven, of levens, is een haast hypnotiserende ervaring. Dat wordt versterkt door de aanhoudende geluidsflarden van zoemende insecten en ondefinieerbare junglegeluiden. Niet een film waarbij ik direct omver geblazen werd.

Wel een film met een prachtige thematiek die naar mijn smaak iets vlotter en meer samenhangend verteld had mogen worden. Ik houd echter een slag om de arm en zet voorlopig laag in met twee oh’s. Ik zal Boonmee zeker nog eens bezoeken en wellicht dat de losse elementen dan meer tot mij gaan spreken waardoor ik de film meer op waarde kan schatten. Een Palme d'Or krijg je niet zomaar. Toch?

De film is in meerdere versies uitgebracht. De besproken versie bevat geen extra’s.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.