The Miracle of Life (2013)Afgelopen zomer kreeg ik tijdens mijn vakantie een leuke email.
Hellraiser (1987)Frank Cotton is een man op zoek naar het ultieme genot.
The Texas Chain Saw Massacre (1974)Sally en haar invalide broer Franklin willen de vakantie doorbrengen in het verlaten huisje van hun grootouders.
Candyman (1992)Laatstejaarsstudente Helen Lyle maakt samen met haar vriendin Bernadette een thesis over stadslegendes.
A Nightmare on Elm Street (1984)Vier tieners hebben allen afschuwelijke nachtmerries waarin dezelfde figuur centraal staat.
30/05/2014
Wolf Creek 2 (2013)
Greg McLean
John Jarrat, Ryan Corr, Shannon Ashlyn, Philippe Klaus,...
Zie meer details
Zie meer details
Negen jaar geleden maakten we kennis met Wolf Creek waarin het Australische landschap, the outback, het speelterrein van een sadistische moordenaar werd.
Regisseur Greg McLean introduceerde een psychopathische killer, maar niet enkel het personage van Mick Taylor is een hedendaags horroricoon geworden. Wolf Creek zelf kreeg onder de horrorliefhebbers de stempel opgedrukt van een hedendaagse cultfilm. Persoonlijk bracht en brengt de film bij mij nog steeds een haat-liefde verhouding naar boven. Positief zijn de vele mooie beelden en goeie torture momenten, maar het is en blijft een slowburner. Men baseerde de film op waargebeurde feiten waardoor sommige zaken veel te lang werden uitgesponnen. Dat kon mij vanzelfsprekend minder bekoren.
Maar toch, call me crazy, keek ik reikhalzend uit naar het vervolg. Want helaas: de tijden van Jason, Freddy en andere killer machines liggen ver achter ons. Vandaag bevinden we ons in het tijdperk van Victor Crowley (Hatchet trilogie, reviews vind je hier, hier en hier) en Mick Taylor.
Greg McLean ging opnieuw in de regiestoel zitten en trekt meteen alle registers open. Mick voelt zich in zijn sas. Hij heeft net enkele wilde zwijnen geschoten en met het dode vlees in zijn achterbak rijdt hij door de rustige wegen van de outback. Zijn speelterrein is het verlaten Wolf Creek National Park en diens prooi, naast de varkens, zijn onwetende buitenlandse toeristen. Rutger en Katrina kruisen als eerste zijn pad en belanden aldus in zijn vizier. Terwijl Rutger het moet afleggen tegen Mick weet Katrina te ontkomen. In haar poging om te ontsnappen wordt ze geholpen door de Britse Paul. Een keuze die hij zich gauw zal berouwen.
Deze keer is het volop actie en valt er geen ellenlange introductie op te merken. Meteen laat McLean zien dat er met Mick niet te sollen valt, zelfs niet door de arm der wet. Als kijker ontstaat daarom het vermoeden dat de bodycount hierna deftig op zal lopen. Maar niets is minder waar. Wolf Creek 2 zal niet bekend worden omwille van het hoge aantal bloederige momenten. Na een zinderende start neemt de film namelijk wat gas terug en wordt er tijd gemaakt om de rugzakreizigers volop te introduceren. Het tempo krijgt daardoor een flinke knauw.
Maar niet getreurd! Een volgende golf van actie kondigt zich aan. Je hartslag gaat opnieuw de hoogte in met als hoogtepunt het ongeval met de truck. Helaas werd dit al prijs gegeven in de trailer van de film waarna een nieuwe golf van verzadiging aan komt spoelen. Ondertussen weten we wel dat het landschap waarin men zich bevindt nogal uitgestrekt is. Dat de personages gekenmerkt worden door het gevoel van isolatie zal je daarom niet verbazen. Het kat en muis spel is volop bezig en toch voelt het saai aan. Het is pas in de slotmomenten wanneer je terug ietwat aandachtiger naar het scherm zal beginnen staren. De trip door de kelders van het huis van Mick bezorgt je een kippenvel momentje! Maar, net zoals ik dat had bij de originele film, blijf ik ook hier met een dubbel gevoel achter.
De film kon voor mij bijvoorbeeld gerust met een kwartier worden ingekort ofwel hadden scenaristen en regisseur voor meer entertainment moeten kiezen. Want als McLean er de vaart in brengt, is het genieten en weergalmen de ‘cheers’ en ‘ohhhhs’ door de zaal. Kortom: was je geen fan van de eerste, dan zal deze sequel daar geen verandering in brengen. Echter zijn er absoluut ook enkele goeie punten op te sommen. De creativiteit was duidelijk aanwezig ondanks het feit dat je duidelijk de karakteristieken van films als Duel en The Hitcher zal herkennen. Bovendien blijft het personage van Mick overtuigen: hij weet zijn wapen te hanteren maar ook zijn taalgebruik en typische ‘Aussie’ tongval zijn subliem! De manier waarop hij de toeristen die zijn pad kruisen toespreekt is namelijk gerust choquerend te noemen. Je kan dus niet ontkennen dat er ook een grote portie durf en lef in de film aanwezig is en dat valt absoluut toe te juichen!
Maar toch, call me crazy, keek ik reikhalzend uit naar het vervolg. Want helaas: de tijden van Jason, Freddy en andere killer machines liggen ver achter ons. Vandaag bevinden we ons in het tijdperk van Victor Crowley (Hatchet trilogie, reviews vind je hier, hier en hier) en Mick Taylor.
Greg McLean ging opnieuw in de regiestoel zitten en trekt meteen alle registers open. Mick voelt zich in zijn sas. Hij heeft net enkele wilde zwijnen geschoten en met het dode vlees in zijn achterbak rijdt hij door de rustige wegen van de outback. Zijn speelterrein is het verlaten Wolf Creek National Park en diens prooi, naast de varkens, zijn onwetende buitenlandse toeristen. Rutger en Katrina kruisen als eerste zijn pad en belanden aldus in zijn vizier. Terwijl Rutger het moet afleggen tegen Mick weet Katrina te ontkomen. In haar poging om te ontsnappen wordt ze geholpen door de Britse Paul. Een keuze die hij zich gauw zal berouwen.
Deze keer is het volop actie en valt er geen ellenlange introductie op te merken. Meteen laat McLean zien dat er met Mick niet te sollen valt, zelfs niet door de arm der wet. Als kijker ontstaat daarom het vermoeden dat de bodycount hierna deftig op zal lopen. Maar niets is minder waar. Wolf Creek 2 zal niet bekend worden omwille van het hoge aantal bloederige momenten. Na een zinderende start neemt de film namelijk wat gas terug en wordt er tijd gemaakt om de rugzakreizigers volop te introduceren. Het tempo krijgt daardoor een flinke knauw.
Maar niet getreurd! Een volgende golf van actie kondigt zich aan. Je hartslag gaat opnieuw de hoogte in met als hoogtepunt het ongeval met de truck. Helaas werd dit al prijs gegeven in de trailer van de film waarna een nieuwe golf van verzadiging aan komt spoelen. Ondertussen weten we wel dat het landschap waarin men zich bevindt nogal uitgestrekt is. Dat de personages gekenmerkt worden door het gevoel van isolatie zal je daarom niet verbazen. Het kat en muis spel is volop bezig en toch voelt het saai aan. Het is pas in de slotmomenten wanneer je terug ietwat aandachtiger naar het scherm zal beginnen staren. De trip door de kelders van het huis van Mick bezorgt je een kippenvel momentje! Maar, net zoals ik dat had bij de originele film, blijf ik ook hier met een dubbel gevoel achter.
De film kon voor mij bijvoorbeeld gerust met een kwartier worden ingekort ofwel hadden scenaristen en regisseur voor meer entertainment moeten kiezen. Want als McLean er de vaart in brengt, is het genieten en weergalmen de ‘cheers’ en ‘ohhhhs’ door de zaal. Kortom: was je geen fan van de eerste, dan zal deze sequel daar geen verandering in brengen. Echter zijn er absoluut ook enkele goeie punten op te sommen. De creativiteit was duidelijk aanwezig ondanks het feit dat je duidelijk de karakteristieken van films als Duel en The Hitcher zal herkennen. Bovendien blijft het personage van Mick overtuigen: hij weet zijn wapen te hanteren maar ook zijn taalgebruik en typische ‘Aussie’ tongval zijn subliem! De manier waarop hij de toeristen die zijn pad kruisen toespreekt is namelijk gerust choquerend te noemen. Je kan dus niet ontkennen dat er ook een grote portie durf en lef in de film aanwezig is en dat valt absoluut toe te juichen!
