Door Veronique Kootstra
25/06/2010
Favorieten en teleurstellingen
Het voelt net alsof ik niet ben geweest. Een nieuwe dag gevuld met wederom meer films, met als eerste de Schotse film Donkeys. Het is de tweede film in het Schotse-Deense Advance Party project en een vervolg op Red Road. Donkeys is meer een spiritueel vervolg op Red Road, sommige karakters van de eerste film keren terug in het vervolg maar vertonen weinig gelijkenissen.
Donkeys
Alfred (James Cosmo) heeft in de loop der jaren het contact met zijn dochter Jackie (Kate Dickie) verwaarloosd, maar nu hij ziek is wil hij het met haar goedmaken. Hoe meer moeite Alfred doet om hun relatie te verbeteren, hoe meer hij de dingen fout doet. Zijn verleden achtervolgt hem en Alfred beseft dat hij verantwoordelijkheid moet nemen voor zijn acties.
De film combineert drama en humor op een uitzonderlijke en intelligente wijze. Sommige scènes zijn tegelijkertijd emotioneel en grappig; je hebt je tranen nog niet gedroogd of je moet je al weer lachen. De humor in de film is donker en eccentriek, maar op geen enkel moment heb je het gevoel dat het misplaatst is. Het verhaal is goed doordacht en de dialogen bevatten diepgang maar zonder té dramatisch te zijn.
Donkeys heeft een blijvende indruk op mij gemaakt en alhoewel het festival nog maar pas begonnen is, is dit zeker één van mijn favorieten en misschien wel de beste film van het festival.
Jackboots on Whitehall
De zon schijnt volop in de Schotse hoofdstad en ik kan daar even van genieten tijdens mijn korte wandeling naar een andere bioscoop. Om 11.05 begint Jackboots on Whitehall, een Britse stop-motion animatie die zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog.
In de film, een alternatief verhaal over WWII, reist Winston Churchill naar het wettenloze Schotland, in de hoop dat de Duiters hem daar niet zullen vinden. Met stemmen van onder andere: Ewan McGregor, Rosamund Pike, Richard E. Grant, Timothy Spall en Alan Cumming. Het gebruik van getalenteerde Britse acteurs is helaas niet genoeg om de film een succes te maken.
Het is een Britse poging om een Team America te maken, maar daar slaagt men helaas niet in. De film heeft een aantal grappige momenten, maar niet genoeg om het een succesvolle komedie noemen en bovendien worden veel van de grappen meerdere malen herhaald.
Girl with Black Balloons
Naast feature films, vertoont EIFF elk jaar verschillende soorten documentaries. Girl with Black Balloons, geregisseerd door Corinne van der Borch, is een documentaire waarvan het verhaal mij gelijk aansprak.
Girl with Black Balloons vertelt het verhaal van Bettina Bashyi, een kunstenares die al bijna veertig jaar in het Chelsea Hotel in New York verblijft en een compleet geïsoleerd leven leidt. De documentaire is op dusdanige wijze gestructureerd dat de kijker beetje bij beetje Bettina leert kennen. Ook de manier waarop het is gefilmd, draagt daaraan bij; je voelt je onmiddellijk betrokken. De leefruimte die Bettina over heeft tussen de dozen vol met kunstwerken en foto’s is minimaal, maar het is haar ‘nest’ en dat moet zij beschermen.
De relatie die Corinne en Bettina tijdens de documentaire opbouwen is heel speciaal. Beiden respecteren elkaar en Corinne weet op de juiste momenten een stapje terug te nemen. Bettina begint haar langzamerhand te vertrouwen en deelt persoonlijke dingen met haar. Op geen enkel moment geeft het het gevoel dat er sprake is van een zekere uitbuiting, deze twee hebben een hele bijzondere relatie.
Na het kijken van de film ontmoette ik Corinne van der Borch voor een interview, dat spoedig op Film-O-Rama zal verschijnen.
Huge
De laatste film van vandaag is de Britse komedie Huge. De film is gebasseerd op een theatershow uit 1993, geschreven door Ben Miller (regisseur van Huge) en Simon Godley, die tevens het script voor de film hebben geschreven. Voordat de film begint, is er een stand-up comedian ingehuurd om het publiek aan het lachen te maken, een opwarmertje. Helaas was mijn reactie het tegenovergestelde; zijn grappen waren niet origineel, vol met clichés en ouderwets.
Huge vertelt het verhaal over een komedie double-act Clark (Noel Clarke) en Warren (Johnny Harris) en hun ambitie om succesvol en beroemd te worden in het komedie-circuit. De film speelt zich af in het heden, maar dat wordt alleen duidelijk wanneer er hedendaagse referenties worden gegeven; Scarlett Johanson wordt bijvoorbeeld genoemd. De humor is achterhaald, ineens lijkt de stand-up comedian van voor de film heel toepasselijk.
Misschien heeft het te maken dat de film gebaseerd is op een zeventien jaar oude theatershow of omdat het verhaal zich beter leent voor het theater. Wat de reden ook mag zijn, het eindresultaat is een teleurstellende film.