Door Susan Warmenhoven
23/09/2010
Anneke Blok
Niet geaccepteerde schoondochter
Familie
Familie draait om de familie Tegenkamp. Moeder (Petra Laseur) is ongeneeslijk ziek en haar dood nadert. Vader (Bram van der Vlugt) heeft het idee om, als een soort "laatste avondmaal", een korte vakantie naar Oostenrijk met de volwassen kinderen en diens partners te organiseren. Het tripje wordt allerminst gezellig. Het samenzijn mondt uit in het ophoesten van jeugdtrauma's, ruzie, karakter botsingen en het uiten van ongenoegen.
Anneke Blok is Sandra, de vrouw van Nico Tegenkamp (Mark Rietman). Scenarioschrijfster Maria Goos verklaarde in een interview met het Nederlands Scenario dat ze bij het schrijven van Familie - eerst een toneelstuk voor Het Toneel Speelt, daarna verfilmd voor televisie- aanvankelijk Annet Malherbe had bedacht als Sandra, vanwege de obsessie voor eten van het kwebbellige personage. Met een beetje verbeeldingsvermogen is Malherbe goed voor te stellen als Sandra, maar wie Blok in Familie ziet, kan nauwelijks nog behoefte hebben aan een "andere" Sandra.
Sandra is niet te benijden, tot die conclusie kan de kijker na het zien van de eerste minuten al komen. Het is kerstmis, in de woonkamer zijn broer Nico en zus Bibi (Marisa van Eyle) meedogenloos aan het discussiëren. Terwijl Von (schoonzoon, gespeeld door Bart Klever) dronken voorbij zwalkt, drukt Sandra haar gezicht in een theedoek. Wanneer ze de theedoek weghaalt, zien we wanhoop. Haar gezicht lijkt te zeggen: Waarom kan het nooit normaal?
Gedurende het tripje in de Oostenrijkse bergen zorgt Sandra voor een komische running gag: bij elke handeling belt ze haar in Nederland achtergebleven puberzoons. "We gaan nu omhoog lopen, want de auto kan de berg niet op, want pappa is de sneeuwkettingen vergeten, wat ik niet mag zeggen." "Het is tegen elven. Pappa heeft een soort lichte hersenschudding met skieën." De paniek is voltooid als Sandra tot de ontdekking komt dat er niets te eten is. Als een razende Roeland gaat ze op zoek: "Moeten hele nare mensen geweest zijn, die vorige huurders. Nog geen crackertje hebben ze achtergelaten," concludeert ze wanneer ze geen etenswaar vindt.
Blok kan in Sandra uitstekend haar tragikomische talent kwijt. Sandra is vooral slachtoffer, maar Blok maakt er geen melodrama van. De mooiste momenten zijn wanneer de familie laat blijken dat ze Sandra niet bij hun gesprekken moeten hebben. Ze kijken haar de kamer uit. Blok kijkt dan als een geslagen hond. Luttele seconden is ze in beeld, maar genoeg om de kijker te laten weten wat zij voelt. Hulde.
