Door Arnoud Goos
24/02/2011
Twaalf films, personen, scènes, props, etc. die één ding gemeen hebben: ze hebben iets gemeen.
De 12 ontschoten Oscargiganten
Die ene met de perfecte rol van Joanne Woodward
Het mag in The Three Faces of Eve dan misschien gaan om een inmiddels overbekende Oscarlonkende hoofdrol (een personage met een medische aandoening) maar de met een Oscar voor Beste Vrouwelijke Hoofdrol bekroonde tour de force van actrice Joanne Woodward is - in dit geval letterlijk - goud waard. Joanne Woodward speelt de rol van Eve White, een rustige huisvrouw wonend in de suburbs met manlief en schattige koter. Wanneer ze last krijgt van hoofdpijnaanvallen en geheugenverlies besluit ze naar de dokter te gaan. Uiteindelijk komt ze in de spreekkamer van dokter Curtis Luther (Lee J. Cobb, die met deze film en 12 Angry Men van Sidney Lumet een meer dan aardig jaar 1957 had), die aanvankelijk niet weet wat hij er van moet denken. Het is pas wanneer Luther kennis maakt met Eve Black, dat hij in de gaten heeft dat Eve lijdt aan Multiple Personality Disorder, oftewel Eve White is ook Eve Black. Later ontwikkelt Eve zelfs een derde persoonlijkheid die zichzelf Jane noemt (drie persoonlijkheden dus, vandaar de titel).
Wat door de filmmakers (de film werd geregisseerd door Nunnally Johnson, die vooral bekend werd als scriptschrijver van films als The Grapes of Wrath en The Dirty Dozen) flink wordt benadrukt, is dat het hier draait om een waargebeurd verhaal. Dat mag wel zijn, de echte kracht van de film komt niet uit deze vooraf zo expliciet gemaakte boodschap of de sterk sturende score bij elke persoonlijkheid, maar door de totaal geloofwaardige rol van Woodward. Waar de manier voor het oproepen van de verschillende persoonlijkheden vraagtekens bij de geloofwaardigheid plaatst, speelt Woodward ongelooflijk overtuigend drie totaal verschillende personages. Eve Black is in bijna alles het compleet tegenovergestelde van Eve White. Black is losbandig en luidruchtig en Eve White is rustig, verlegen en ingetogen. Woodward overtuigt als beide totaal verschillende dames.
Volgens de overlevering zou Orson Welles zijn benaderd voor de rol die uiteindelijk naar Lee J. Cobb ging, maar Welles koos voor het maken van zijn meesterwerk Touch of Evil. Wel las hij het script en meldde regisseur Johnson dat degene die de hoofdrol zou spelen, ongetwijfeld de Oscar ging winnen. Wellicht zegt het iets over de verborgen gaven van Welles, of iets over het soort rol dat nu eenmaal in de smaak valt bij de Academy, maar zelfs Welles had niet kunnen voorspellen dat iemand zo perfect de rol kon spelen als de destijds redelijk onbekende Woodward. Joanne Woodward zou later nog schitteren in bijvoorbeeld The Fugitive Kind van Sidney Lumet en in de vele films die zij maakte met haar echtgenoot Paul Newman, zoals pareltjes The Effect of Gamma Rays on Man-in-the-Moon Marigolds, The Long Hot Summer en Rachel, Rachel.
