1. De top 12 alcoooholisten
2. Trees Lounge (Steve...
3. Come Back, Little...
4. The Lost Weekend...
5. Barfly (Barbet...
6. I'll Cry Tomorrow...
7. Cat on a Hot Tin Roof...
8. Under the Volcano...
9. La Leggenda del Santo...
10. Days of Wine and Roses...
11. Who’s Afraid of...
12. Leaving Las Vegas...
13. The Verdict (Sidney...
14. Dertien in een Dooohzijn?

Dronken Dooohzijn - de beste alcoholistenfilms

I'll Cry Tomorrow (Daniel Mann, 1955)

“What I didn’t realize at all, was how much of the time I was drunk…”

I’ll Cry Tomorrow is, na Come Back, Little Sheba de tweede film van regisseur Daniel Mann in deze lijst en het is een film die zeker niet mag ontbreken in een lijst over alcoholistenfilms. I’ll Cry Tomorrow gaat namelijk niet alleen over drankgebruik, maar ook nog eens over film. Bovendien is het een waargebeurd verhaal over een actrice die heel veel heeft betekend om het taboe alcoholverslaving bespreekbaar te maken in Hollywood (iets wat Charlie Sheen afgelopen jaar naar een heel nieuw plan heeft gebracht). De film is namelijk gebaseerd op de gelijknamige autobiografie van actrice Lillian Roth, die een van de eerste bekende actrices was die openlijk toegaf bijeenkomsten van Alcoholics Anonymous te bezoeken. Lillian Roth werd door haar moeder op jonge leeftijd het acteervak ingeduwd en beleefde uiteindelijk haar meest succesvolle periode eind jaren twintig, begin jaren dertig met films als Ernst Lubitschs The Love Parade, Cecil B. DeMille’s Madam Satan en de Marx Brothers-film Animal Crackers.

Lillian Roth wordt in I’ll Cry Tomorrow gespeeld door Susan Hayward. Jo Van Fleet speelt haar moeder Katie Roth, die niets liever wil dan dat haar dochter een grote ster wordt. Al van kinds af aan sleept ze haar dan ook mee naar allerlei audities en geeft ze strenge aanwijzingen wat haar dochter moet doen en wat niet. Nog voor haar twintigste breekt ze definitief door als broadwayactrice en later als filmactrice. Ze wordt verliefd op ene David (Ray Danton) en alles lijkt voorspoedig te gaan in haar leven aangezien ze nu eindelijk zelf keuzes kan en mag gaan maken zonder dat haar moeder zich ermee bemoeit. Dan slaat het noodlot toe want voordat ze in het huwelijksbootje stappen overlijdt David plotseling. Lillians leven stort in en ze gaat aan de drank. Het begint met een enkel glaasje om de stress te verminderen en het eindigt in een constante staat van dronkenheid. Dit resulteert weer in werkeloosheid, meerdere korte huwelijken met onder andere de mishandelende Tony Bardeman (Richard Conte) en uiteindelijk zelfs een zelfmoordpoging. Het is uiteindelijk Burt McGuire (Eddie Albert) die haar uit de goot trekt en haar helpt te genezen van haar verslaving.

Zoals wel vaker in deze lijst zijn het de prestaties van de acteurs die er voor zorgen dat een film meer dan de moeite waard is. Zo ook hier. Jo Van Fleet (East of Eden, Cool Hand Luke, The Tenant) is angstaanjagend als feekserige moeder en Susan Hayward is werkelijk geweldig als Lillian Roth, en werd dan ook volledig terecht genomineerd voor een Oscar (die ze na vijf nominaties pas met Robert Wise’s I Want to Live in ontvangst mocht nemen). De film doorloopt vrij traditiegetrouw de conventies van een biografische film (al waren die in 1955 natuurlijk iets minder conventioneel dan nu) en heeft helaas ook een bijna overbodige voice-over die na een halfuur ineens ten tonele verschijnt. Het enige doel dat dit middel heiligt is het authenticiteitgevoel dat ontstaat. Alsof er wordt voorgelezen uit de autobiografie. En net als bij de eerder besproken Come Back, Little Sheba gebruikt regisseur Mann dik aangezette muziek om emotionele scènes nog wat vetter aan te dikken. Het mag de pret niet drukken: I’ll Cry Tomorrow is een prachtige film over de destructiviteit van alcohol en de destructiviteit van de showbusiness. Een combinatie die overigens ook heel mooi wordt behandeld in A Star is Born (1937), waarin Frederic Marsh als succesvol acteur kampt met een alcoholprobleem. A Star is Born zou trouwens nog twee remakes krijgen, in 1954 met Judy Garland en in 1976 met Barbara Streisand.

Filmstudio MGM had aanvankelijk zangeres Sandy Ellis ingehuurd om Susan Haywards stem te vervangen bij de zangnummers van Lillian Roth, maar besloot na het beluisteren van Haywards opnames toch voor de actrice zelf te gaan. Hayward had dan ook de moeite genomen de echte Lillian Roth op te zoeken bij haar optredens in Las Vegas om haar zangtechnieken te bestuderen en de twee werden tijdens de productie goede vriendinnen. Al was Lillian Roth volgens de overlevering (de IMDb-triviapagina) wel lichtelijk geïrriteerd dat MGM haar niet had gevraagd haar eigen nummers in te zingen.

Pagina's     1     2     3     4     5     6     7     8     9     10     11     12     13     14    

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.