Door Malou Wagenmaker
13/07/2011
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2
Het begon allemaal met een boek over een klein kereltje met een rond zwart brilletje en liep uit tot ongekend succes. J.K. Rowling betoverde de wereld met haar zeven boeken over tovenaarsleerling Harry Potter waarvan verfilmingen uiteraard niet konden uitblijven. Nu, tien jaar na de eerste film, komt er een einde aan de filmreeks die gepaard ging (en gaat) met hordes potterfans: met Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 brengt regisseur David Yates de afsluiter van een wereldwijd fenomeen tot een spectaculaire finale. Opgelet: deze bespreking kan spoilers bevatten.
Harry Potter (Daniel Radcliffe), Hermione Granger (Emma Watson) en Ron Weasley (Rupert Grint) vervolgen hun zoektocht naar de overgebleven horcruxes die vernietigd moeten worden voordat Lord Voldemort (Ralph Fiennes) het loodje kan leggen. Hun vijand is echter op de hoogte van de Deathly Hallows; drie magische objecten die de bezitter ervan tot 'meester van de dood' maken. Een ervan (de 'Elder Wand') is eigendom van Voldemort, één is eigendom van Potter (de 'Cloak of Invisibility') en de laatste is nog verborgen (de 'Resurrection Stone'). Het verhaal gaat verder waar de laatste film ophield en er zijn nog vier horcruxes die vernietigd moeten worden, waaronder Voldermort zelf.
Waar in Part 1 meer ruimte was voor rust en de nadruk lag op (onder andere) psychologische problemen waarmee de hoofdpersonen te kampen hadden, ligt de nadruk in Part 2 op het visuele spektakel, maar Yates slaagt erin genoeg aandacht te besteden aan de personages. Harry heeft weinig tijd om te treuren over de dood van huiself Dobby en stort zich met zijn vrienden en de wat knorrige goblin Griphook op een inbraak in Gringotts, de tovenaarsbank waar zich een horcrux in de kluis van Bellatrix Lestrange (Helena Bonham Carter) bevindt. Na deze succesvolle missie ontdekt Harry dankzij zijn band met Voldemort dat de volgende horcrux zich in Hogwarts bevindt en binnen no-time is het drietal op de locatie waar de strijd tussen goed en kwaad tot een climax zal komen.
Het is even schrikken hoe snel onze hoofdpersonages al op Hogwarts belanden, wetende dat deze ontwikkeling in het boek tot de allerlaatste hoofdstukken behoort en we nog niet eens op de helft van de film zitten. Niets om bang voor te zijn, blijkt al snel: flitsende duels en magische aanvallen in en rondom het kasteel zijn centraal gesteld om de strijd tot een visueel spektakel te maken, maar ondertussen is er genoeg anders interessants aan de hand. Zo moet Harry informatie vergaren over de locatie van de verborgen horcrux, Hermione en Ron dalen af naar de Room of Secrets om de al eerder bemachtigde horcrux te vernietigen en ook blijkt professor Snape een dubbele agenda te hebben.
Naast een prima afwisseling tussen actie en drama met hier en daar een komische noot is er op cinematografisch gebied genoeg te genieten. De sfeer van Part 1 is al snel terug te vinden in de eerste scènes en gaat vlot over in de actie van Gringotts. Er volgt een vermakelijke en spannende scène in de kluis van Bellatrix met constant vermenigvuldigende voorwerpen. De special effects zien er prachtig uit en er is in het tweede deel van de film veel gebruik gemaakt van de 'bewegende' camera die tussen de delen van het kasteel doorschiet en de strijd tegen de dementors, reuzen, spinnen en Death Eaters op meerdere locaties toont. The Battle of Hogwarts komt in de film zeker tot zijn recht en dat er hier en daar scènes niet helemaal overeenkomen met het boek is nergens echt storend. Ook de scène waarin Harry en Voldemort 'worstelend' in en rond het kasteel vechten is in de film minder ongemakkelijk dan deze zich in de trailer voordoet. Het zijn misschien juist wel deze kleine toevoegingen die de spanning van J.K. Rowlings schrijven tot leven brengen.
Dat Part 2 geen oneindige opeenvolging van constante actie is geworden is te danken aan de balans die gevonden is tussen spektakel en actie enerzijds en de emoties van de personages anderzijds. Het verlies van vrienden en familie en angst voor opoffering zijn niet opzij geschoven voor dit oorlogsachtige filmdeel. Yates laat met de Deathly Hallows zien dat hij 'het grote' klein kan maken en 'het kleine' groot. Dat veel personages uit vorige delen weer terug te zien zijn, zoals Neville Longbottom (Matthew Lewis) in deze finale, werkt goed als afsluiter van het achtdelige filmfenomeen. Ook heel fijn dat Alan Rickman eindelijk zijn acteerkunsten als een Snape mét emoties kan laten zien. Er is een mooie scène uit de herinnering van Snape waarin hij en Lilly (Harry's moeder) samen buiten met magie 'spelen'. Op dit soort momenten toont Yates de magie van de boeken en het film maken in de vingers te hebben.
Het enige wat enigszins storend kan werken is de overbodigheid van 3D. Sommige scènes voelen alsof deze enkel voor de 3D geschoten zijn en al het overige is eigenlijk al vermakelijk genoeg in 2D. Daarnaast lijkt de hele heisa rondom Dumbledore zijn 'donkere aard' min of meer naar de achtergrond verdwenen. Waar in Part 1 nog wat meer drukte werd gemaakt om zijn vriendschap met Grindelwald, een duistere tovenaar uit het verleden, is er in Part 2 enkel nog een knorrige opmerking van zijn broer en wordt er op het moment dat Harry de kans krijgt met Dumbledore te spreken met geen woord gerept over zijn verleden. Maar ook dit is weer niet echt storend, want het geheel draait natuurlijk om Harry en de keuzes die hij heeft gemaakt en moet maken.
Doordat Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 uit zoveel verhaallijnen en 'delen' op zich bestaat valt er over elk stukje van deze film wel wat op te merken. Net als in elke andere Potterfilm wordt er afgeweken van de boeken en worden dingen toegevoegd, maar in deze laatste pakt dit verrassend goed uit. Het ritme van de film is goed en beweegt als een constante flow waardoor de spanning nergens inzakt. De beelden zijn mooi en de makers hebben duidelijk plezier gehad in het maken van deze afsluiter en er een flinke dosis creativiteit ingestopt. Omdat de kijker direct in het diepe wordt gegooid, kan het zeker een aanrader zijn Part 1 nog een keer te kijken als opwarmertje voor het visuele spektakel van Part 2.
Of je van de boeken houdt of niet; Harry Potter and the Deathly Hallows is een waardige afsluiter geworden van een tien jaar durende filmreeks met een ontelbaar aantal fans met misschien wel als kers op de taart de aller-, allerlaatste scène waarin de drie hoofdpersonages zich negentienjaar na het verslaan van Voldemort weer naar perron 9 3/4 begeven en waarin blijkt dat het feit dat de acteurs zelf altijd al iets ouder waren dan hun personages nog prima van pas kan komen.
