Funkytown

Disco, en de jaren zeventig, blijven een dankbaar onderwerp voor films, sommigen geslaagd, sommigen minder geslaagd. We kennen bijvoorbeeld Saturday Night Fever (1977) en opvolger Stayin Alive (1983), Boogie Nights (1997), Can't stop the music (1980), 54 (1998) en het onvolprezen The Last Days of Disco (1998). Funkytown neemt je mee naar Canada, naar discotheek Starlight, een van de eerste discotheken en nog steeds the place to be in Montreal. Regisseur Daniel Roby schetst een tijdbeeld en de belevenissen van een groep mensen in en rondom Starlight.

Hoofdpersoon in Funkytown is Bastien Lavallée (Patrick Huard), een televisiepresentator/DJ die zijn gezin ernstig verwaarloost en een flinke cocaïneverslaving heeft. Via hem maken we kennis met anderen, zoals Mimi (Genevieve Brouillette) - ooit een gevierd zangeres, nu aan lager wal geraakt; de flamboyante muziek- en modekenner Jonathan Aaronson (Paul Doucet), die op zijn beurt een oogje heeft op de mannelijke helft van het dansduo Tino en Tina; Tino DeiFiori (Justin Chatwin), een hardwerkende man die weinig tijd heeft om met zijn vriendin Tina (Romiga D'Ugo) door te brengen. Het tijdsbeeld dat geschetst wordt is het Montreal van eind jaren zeventig: het pre-AIDS tijdperk waarin men onbekommerd met elkaar kon experimenteren, het drugsgebruik en de handel erin, de taalstrijd in Canada en het voornemen van Quebec om zich van Canada af te scheiden en natuurlijk de muziek van het moment: disco.

Als schets van een tijdsbeeld is Funkytown zeker geslaagd. Het probleem is alleen dat de film al snel bezwijkt over de grote hoeveelheid subplots. Nu is een grote hoeveelheid subplots op zich geen probleem (Magnolia), maar dan moeten er geen losse eindjes zijn en iedere subplot moet er staan. Dat is bij Funkytown niet of nauwelijks het geval. De enige plot die er staat, is die rondom Bastien Lavalléé. De rest wordt afgeraffeld of is op zijn minst niet sterk te noemen. Daar komt bij dat de acteurs - op Patrick Huard na en Genevieve Brouillette na - er niet in slagen je te raken. Justin Chatwin had met zijn rol goud in handen, maar hij slaagt er niet in de kijker te raken, ondanks het drama dat hem overkomt. Hij is is de enige niet. Regisseur Daniel Roby wil ons de tragische ondergang van een levensstijl laten zien, maar komt niet verder dan een hoop clichés. Dit alles maakt Funkytown vooral een film die je een gemiste kans mag noemen.