De Nobelprijswinnaar

Het zal je maar gebeuren. Je bent een miskend schrijver en net als je denkt je magnum opus te hebben geschreven word je door je huisbaas uit je kamer geschopt omdat je de huur niet kan betalen en eindigt je manuscript in de prullenmand. Tot overmaat van ramp krijgt je uitgever het manuscript in handen en gaat ermee aan de haal onder de naam van diens successchrijver die op dat moment writer's block heeft. Het overkomt Joachim West in de Nederlandse speelfilm De Nobelprijswinnaar.




De reden dat de uitgever en de andere schrijver plagiaat plegen is omdat Joachim in alle paniek heeft lopen voordoen zelfmoord te hebben gepleegd. En omdat hij in een schimmige zolderkamer aan nieuw werk bezig is, heeft hij geen idee van het plagiaat dat gaande is. Wel heeft Joachim een aardig nieuw leven opgebouwd met stripdanseres Ilse en de van huis weggelopen tiener Annabel. De zaken raken gecompliceerd zodra Joachim een oogje krijgt op Ilse terwijl Annabel het wel ziet zitten in Joachim. Uiteraard wordt het bedrog van de uitgever en schrijver Fabian Remarque ook meer en meer een probleem.

In De Nobelprijswinnaar wordt meer dan eens verwezen naar het werk van Kafka en zo gek is dat niet. De plot is feitelijk een Kafkaëske nachtmerrie waarin een alledaagse persoon zichzelf geweldig in de nesten werkt en er niet meer uitkomt. En toevallig of niet is de film in zwart-wit geschoten, net als Orson Welles zijn Kafka adaptatie van ‘Het Proces’ met de film The Trial. De Nobelprijswinnaar weet echter ook een flinke scheut macabere humor in het geheel te mengen en enkele vreemde plotwendingen wat het geheel bij tijden onwijs ongemakkelijk maakt. Zo zit er een bizarre incestueuze twist in de film en een raar subplot rondom een ietwat vadsige colporteur in uitvaartverzekeringen.

De film is vooral ook erg cynisch, zeker rondom het personage Joachim West. Net als je denkt dat het allemaal wel goed zal komen, neemt de film een afslag in de verkeerde richting waardoor Joachim wederom in de nesten raakt. Je zou haast denken dat als De Nobelprijswinnaar een Hollywood-remake zou krijgen, alle scherpe randjes er af zouden vallen. Het idee van noodlot is echter de motor van de film en mede dankzij fijn acteerwerk van zo’n beetje alle acteurs - zeker Marc van Uchelen die het mistroostige karakter van Joachim prima speelt - raakt het nooit totaal over-the-top terwijl dit wel regelmatig om de hoek loert.

De Nobelprijswinaar is een kleine film (hij is immers alweer van 2010), maar desalniettemin zeker een aanrader. Toegegeven, de film is tamelijk duister en hier en daar wel erg toevallig maar je verveelt je geen seconde. En in een tijd dat de Nederlandse film vooral bekend staat om zijn schunnige zomerkomedies met BN’ers - ook deze zomer staat ons wat dat betreft een hoop ellende te wachten - is het goed om te zien dat er ook kwaliteitsfilms van eigen bodem in de zalen draaien.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.