Door Ronald Rijntjes

Om eerlijk te zijn had ik nog nooit gehoord van James Donovan en ik wist verder niets af van deze onderhandelingen die toen speelde. Ik zag alleen hoe groots en uniek dit was. De echte uitwisseling was zelf mar zes dagen, maar dit waren wel intensieve dagen. Toen ik het script las, dacht ik soms, nee dit kan niet gebeurt zijn, maar toch is het wel gebeurt. Echt bizar voor woorden.

De druk die op de schouders van Donovan lag was enorm groot om een Russische spion te verdedigen, hoe was dat?
In de tijd van de Koude Oorlog was er veel paranoia. Men vond al snel dat als je een spion verdedigde ‘Waarom help je de mensen die ons vermoorden’. Hij ontving veel dreigbrieven en er werd door iemand op zijn huis geschoten. Vanaf dat moment kreeg hij politiebescherming. Hij heeft echt veel moeten slikken om iemand als Abel te verdedigen die Amerika in het kwade daglicht wilde zetten.

Hoe is de chemie tussen jou en Mark Rylance ontstaan?
Tussen Donovan en Abel ontstond een steeds sterker wordende band en dat zie je ook in de film terug. Met toestemming van onze baas Steven, mocht ik Mark bellen. Ik zei tegen hem ‘Hey, wij zitten samen in deze film, laten we het script doornemen’. We ontmoette elkaar in New York en er was direct een klik. Hij is een acteur die je met geen ander kan vergelijken. Erg fijn om mee te werken.

Is het anders om een echt persoon te spelen, dan een fictief personage?
Er zijn twee versies omtrent fictie en iets echt te spelen. Het ligt dan gevoeliger. In het geval van James Donovan, een persoon die al overleden is, dan gaan we zijn leven niet anders laten zien dan dat gebeurt is. Er is zoveel over hem te vinden en te vertellen. Ten eerste ben ik niets in vergelijking met hem. Een ander ding is hoe hij de missie aanging als een verzekeringsadvocaat en wat voor impact dat heeft om de film. Mijn eerste opgave was om de integriteit van het verhaal hoog te houden.

 

 

 

Was je al van jongs af aan geïnteresseerd in spionagefilms?
Ik vond James Bond van kinds af aan leuk. Van Mattel had ik een 0M aktetas wat aan de binnenkant een pistool met demper had zitten en een goedkoop cameraatje, wat zelfs werkte. Ik plaatste er een filmrolletje in en deed de tas dicht, legde deze op tafel en kon zo stiekem foto’s maken. Dit was toen echt het coolste speelgoed van de hele wereld.

Hoe zou jij de kijk op spionage willen beschrijven in relatie met deze film?
Toen ik het script las bevatte het juist niet de bekende spionnen dingen als, zodra je dit telefoonnummer onthouden hebt vernietig het dan. Het is namelijk de filmversie dat dramatische momenten laat zien. Bijvoorbeeld in een lange rij staan bij de paspoortcontrole of op een auto staan te wachten totdat die aan de andere kant van de brug verschijnt. Dit soort dingen laat zien hoe spionage is. Je wacht net zolang totdat je de informatie hebt die nodig is.

De climax van het verhaal is typisch Spielbergs, dat allemaal samenhangt met een telefoongesprek. Hoe is het om dat te spelen?
Deze scenes waren erg leuk om te spelen. De acteurs wilde in het begin juist alleen maar praten, praten, praten en praten. Want als ze eenmaal de dialoog beginnen dan staat de camera op hun gericht. Hier ging het daar niet alleen om, maar zijn juist de momenten waarbij helemaal geen dialoog is, maar juist lichaamstaal en het pakken van het juiste momenten, heerlijk om te spelen.